گفتم: خدایا از همه دلگیرم گفت: حتی از من؟
گفتم: خدایا دلم را ربودند گفت: پیش از من؟
گفتم: خدایا چقدر دوری گفت: تو یا من؟
گفتم: خدایا تنها ترینم گفت: پس من؟
گفتم: خدایا کمک خواستم گفت: از غیر من؟
گفتم: خدایا دوستت دارم گفت: بیش از من؟
گفتم: خدایا اینقدر نگو من گفت: من توام ، تو من . . .
من دخترم
آنقدر زیبا که از دیدنم خسته نمی شوی
من دخترم
آنقــدر مهربان که ندیده ای
من دخترم
با چشمانـی زیبآ و براق
من دخترم
با قدی بلند و دخترانه
من دخترم
به شکل مـــاه..و شایدم زیباتر
من دخترم
که می توانم با یک لبخند که چه کارها که نکنم
من دخترم
اشک هایی دارم به بزرگی دریا
و حرف هایی دارم گآهی بزرگتر از آسمان
من دخترم
همانی که تو بهـش میگی ضعیفه
من دخترم
همآنـــی که ارزشـم را در می دانی
من دخترم
همانی که از ترســ پسرهایی مثل تو
باید مسیر مدرسه تا خانه را بدود
من دخترم
گاهی وقت ها شماره هایی از تو
گاهی چشمک هایی ازتو آرامشم را گرفت
من دخترم
فقط از جرم دخــتر بودن
مرد ایرانی با تو ام
زن ظریفه ! نه ضعیف
ضعیف مردیه که نمی تونه یک سآعت چشم و دلشو نگه دآره
من با تو هستم
نگاه به بدن ظریف و زنانه ام نکن
.اراده کنم می توانم
هویت مردانه ات را به آتش بکشم
هی تو
نیم کیلو باش .ولی مرد باش
من جذابیتت را در شماره دادن
و تعداد د.وست دختر هات نمی دونم
من خوشتیپیت رو در شلوار آویزانت نمی بینم.
من زیباییت رو در سیخ بودن موهات نمی دونم.
.من شخصیت بالات رو توی بزرگ بودن ساعتت نمی دونم.
من با کلاسیت رو توی مدل گوشیت نمی بینم
یک زن نه تنها این ها براش مهم نیست
.بلکه گاهی باعث میشه ازت بدش بیاد
بگذار دوستت داشته باشیم
تو برای شناخت دختران نیازی نیست
با آن ها دوست شوی
من در همین دلنوشته ام
می توانم در یک جمله شخصیت دخترا رو برات بگم
دخترا فقط 3 چیز میخوان
محبت،وفاداری،احترام
سعــــی کــــــن بدســـــتــــ بیـــــــاری
مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید
در بهـــــاری روشن از امــواج نـــور
در زمستــــان غبــــار آلــــــود و دور
یـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شور
مرگ من روزی فــــرا خــواهد رسید
روزی از این تلـــخ و شیرین روزهـا
روز پـــوچی همچو روزان دگــــــــر
ســــایه ای ز امروزهـــا ، دیروزهــا
دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــار
گـــونه هـــایم همچو مرمر هـای سرد
ناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود
من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد
خـاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند
آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب
گــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهند
بعد من ، نـــــاگه به یک سو می روند
پـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای من
چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند
روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای من
در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهد
بعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ای
در بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــای
تــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ای
می رهم از خویش و می مانم ز خویش
هر چه بر جا مــــــانده ویران می شود
روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقی
در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شود
می شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیب
روزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــا
چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ای
خیره می مــــاند بــــه چشم راه هــــــا
لیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرا
می فشـــــارد خاک دامنگیر خــــاک !
بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب تو
قلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاک
بعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــاد
نــــــرم می شویند از رخســــار سنگ
گور من گمنــــــام می مــــــــاند به راه
فارغ از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ
